“Kur ta lexoni këtë, unë mund të jem në burg. Mund të ndodhë në çdo kohë, siç u ka ndodhur shumë miqve të mi. Sa herë që dalim në rrugë për t’iu bashkuar protestave, e dimë se mund të jetë dita jonë e fundit e lirisë. Nëse më arrestojnë, do të jem krenar. Burgjet e Teheranit janë të mbushura me më të mirët, më të guximshmit, intelektualët dhe aktivistët tanë. Ne e dimë se ky është shansi ynë i fundit dhe për shkak të kësaj ne jemi gati të paguajmë për të. Unë jam duke rrezikuar për një dënim me burg për punën time si gazetare, këtë më thanë hetuesit e mi”, kështu shkruan The Times ndërsa pasqyron dëshminë e një gruaje që proteston në Iran dhe terrorin e përditshme që gratë dhe vajza po përjetojnë atje.
Protestat në Iran nuk ndalen dhe nuk ndahen sipas klasës, përkatësisë etnike apo gjinisë, siç ishin të tjerët më parë. Vdekja e Mahsa Amini preku shumë njerëz. Ajo ishte vetëm 22 vjeç. Njerëzit gjatë këtyre protestave janë shprehur: “Ajo mund të ishte mbesa ime, motra ime, shoqja ime”. Ata e vendosën veten në këpucët e saj. Ata ndihen sikur kanë humbur një të dashur dhe se kjo mund t’u ndodhë atyre. Mahsa nuk bëri asgjë të keqe. Dhe e vranë.”
Në protesta kanë marrë pjesë të gjithë qytetarët pa përjashtim, përfshirë aktorë, mësues. Edhe në zonat e pasura të Teheranit dhe në qytetet e varfra kurde, ata po protestojnë për të njëjtin qëllim. “Disa nga miqtë e mi kanë dalë për të shkruar parrulla në mure”, tregon një protestuese. Forcat e armatosura janë kudo në rrugë , me uniformë por edhe ato të fshehtët.
“Asnjëherë nuk e dini nëse djali që proteston pranë jush është një anëtar i Gardës Revolucionare i maskuar. Kudo në rrugë sheh gra që ecin me flokët e zbuluar. Disa prej nesh i lëmë shallet të varen mbi supe, siç bënim në kafene dhe restorante. Të tjerët janë edhe më të guximshëm: dalin me xhinse dhe këmishë, pa shall. Ata janë të rinj, janë të moshuar. Shihemi, përshëndetemi dhe i themi njëri-tjetrit që dukemi bukur. Gratë si ne janë të paligjshme në Republikën Islamike. Por ne nuk kemi frikë. Një mik u godit me plumba në qafë në protesta, një tjetër në kokë. Shumë të tjerë janë rrahur dhe arrestuar. Ishte një kohë kur mendoja se ne ishim brezi i fundit që interesoheshim për politikën, që fëmijët tanë interesoheshin vetëm për TikTok dhe Instagram. Madje e kapa veten duke thënë, vetëm një muaj më parë, teksa ngushëllova një të re që ishte ngacmuar nga policia, se Republika Islamike do të vazhdojë të ekzistojë, ndaj duhet të mësojmë të jetojmë me të. Sa gabim e kisha. Këto vajza adoleshente janë më të guximshme se ne. Një ditë më parë shkova të takoj vajzën e një shoku. Ajo është 16 vjeç dhe deri një javë më parë, më tha se kishte frikë të thoshte mendimin e saj. Më pas ajo shkoi në shkollë dhe pa trimërinë e shokëve të klasës teksa ata ishin kundër mësuesve dhe u përpoqën të bashkoheshin me demonstrata. I gjithë zemërimi që ndjeu nga ngacmimet e përditshme, poshtërimi i detyrimit për të veshur shall dhe mantel në vapën 40 gradë Celsius, dhuna e pafund e sanksionuar nga shteti, u shpërnda. Kur mësuesit e saj u përpoqën ta ndalonin të dilte dhe të bashkohej me protestat, ajo mori një libër nga çanta e saj dhe grisi foton e Udhëheqësit Suprem në kopertinën e përparme. “Fillova t’i bërtas mësueses sime, të gjitha fjalët që i mbaja që në moshën gjashtë vjeçare,” më tha ajo. “Fillova të ikja nga kafazi.” Ajo ishte e zemëruar që vendi ynë i bukur do të shpërdorohej nga duart e një lideri që kujdeset vetëm për pushtetin dhe paratë. Por edhe ajo është krenare, si unë, për njerëzit tanë që nuk kanë më frikë. “Na rrihni, përpiquni të na qetësoni, na turpëroni. Nuk po heshtim më”, më tha ajo. “Ne nuk po shkojmë askund. Është radha juaj të largoheni”, tregon ajo.
Më tej vazhdon:
“Djemtë që ju thatë se duhet t’u fshehim flokët janë kthyer në burra që bërtasin për lirinë tonë në rrugë. Vajzat që keni tentuar t’i qetësoni janë shndërruar në gra që u ngrihen rojeve me armë, të cilave ju i keni dhënë leje të qëllojnë mbi fëmijët. Na bëtë të rritur në moshën 13, 14, 15 vjeç. Ne do të këndojmë dhe kërcejmë lirisht në rrugët tona. Jam shumë krenare për këto vajza dhe guximin e tyre. Të gjithë jemi. Një nga miqtë e mi, disa vite më i madh se unë, ka shkuar çdo ditë në protesta. Një javë më parë, forcat e armatosura i kërkuan asaj të vendoste shaminë. Ajo tha jo. E rrahën me shkopinj. Pashë këmbët e saj dhe ato ishin të zeza me mavijosje. Megjithatë, e di që Britania e Madhe, SHBA dhe Perëndimi nuk po vijnë për të na shpëtuar. Të gjithë e pamë atë që ndodhi në Afganistan. Kjo është lufta jonë, lufta jonë. Për herë të parë, ndiej shpresë rreth meje në Iran. Të gjithë rreth meje rrezikohen të arrestohen. Por të gjithë janë optimistë. Ne do të vazhdojmë luftën tonë derisa ata të pranojnë të largohen. E di që do të fitojmë. Ndoshta jo sot apo nesër. Por ne kemi filluar diçka që nuk mund të ndalet. Dhe kur të bjerë regjimi, e di gjënë e parë që do të bëj: do të zbres në qendër të qytetit, do të heq shallin dhe do të kërcej, pikërisht atje në rrugë.”
